Juliette Binoche. Clive Owen. Resimler ve sözcükler. Bunun üzerine bir lise tartışması. Sorunları olan iki yetişkinin bu meseleyi köprü yaparak birbirlerine yaklaşması. Sanatın ya da kelimelerin değil, insanın insana iyi gelmesi.
En azından ben öyle okudum filmi. Resme de yazıya da yatkınlığı olan ama ikisinde de ahım şahım bir yeteneğe sahip olmayan biri olarak, filmdeki tartışmayı içimi yoklaya yoklaya izledim. Sonuçta, pek zorlanmadan kelimeleri seçtim. Hiç bir resmin güzel ve doğru seçilmiş kelimelerin uyandırdığı etkiyi yapmadığını fark ettim içimde. Ama sonrasında şunu da tefekkür ettim ki: Kelimeler (veya dünyalık herhangi başka bir şey) hiç de önemli değil aslında. Hepsi bu dünya ile beraber yok olacak. Gözümü kapadığımda ne kitaplar kalacak ne insanlar. Ne mal mülk ne dert tasa. O zaman kaç kitap okuduğumun, hatta bir kitabı baştan sona okuyup okumadığımın ne önemi var? Güzel resimler yapabilmenin ne önemi var? En büyük şirkette en yüksek CEO olmanın, başarılı bir yazar, hamarat bir ev hanımı olmanın? Güzel veya çirkin, sevilen veya sevilmeyen olmanın? Bu dünya bitecek ve bir gün her şeyin hesabı verilecek olduktan sonra. Mutluluğun bile, ne önemi var ki?
