Uzun bir aranın ardından

Fazla ses çıkarmamaya çalışarak bulaşık makinesini boşaltıyorum. Arada bir de bebeğimin yattığı odaya gidiyor, uyanıp uyanmadığını kontrol ediyorum. Kısa bir süre öncesine kadar uykusunu değil nefesini takip ederdim. Çok yıpratıcı bir ruh hali o, ama geçiyor. Geçmez dediğin her şey geçiyor. İlk zamanlar yanına birini bırakmadan başka odaya bile gidemezdim, şimdi uyanık veya uyurken yalnız bırakıp işlerimi yapabiliyorum. Yattığı yerde ağlamadan beş-on dakika durduğu oluyor, sağolsun. Bu süre gittikçe uzayacak biliyorum. İki-üç ay içinde yere serdiğim kalın bir battaniyenin üzerinde kendi kendine oynayacak, eline verdiğim şeyler onu oyalayacak. Ondan birkaç ay sonra bir yürütece koyup daha da rahat edeceğim. Sonra inşallah yürümeye başlayacak. İlk başlarda peşinden koşmak çok zor gelecek ama elini tutup yürüyüşlere çıkma hayalim gerçek olduğunda, anlattıklarımı dinleyip anlamaya başladığında her şeye değdiğini düşüneceğim herhalde.

Gerçekten zor bir şey yeni bir hayatı yüklenmek ama zorluklar geçiyor. Yenileri geliyor, sonra onlar da geçiyor. Mühim olan tadını çıkarmak. Çünkü her zorluğun yanında tarif edilmez güzellikler de var. Mesela sadece koynumda uyuyordu ilk aylar ve koltuk tepelerinde yatıyordum bir zarar görmesin diye. Hala bel ağrısı çekiyorum bu  yüzden ama gece uyanıp da bağrımda uyuduğunu görmek, kokusunu duymak şahane bir şeydi. Yeni yeni başladı yatağında yatmaya ama şimdiden özlüyorum o geceleri. Zaman bir şeylerin ilacı, evet. Ve ilerledikçe uzaklaşıyoruz sıkıntılardan ama aynı zamanda geri gelmesi imkansız bazı güzel anlardan ve anılardan da uzaklaşıyoruz böyle. Yapacak bir şey yok. Hayatı olduğu gibi kabullenmek ve sevmek gerek. Herhalde...