Bebeği uyuturken okuyabiliyorsam bir kitap okuyorum, yoksa telefondan bir şeyler bakıyorum. Bu kez Feedley'de eski bloglarımdan kalmış yazılarımı okudum biraz. Bir tanesinde bir şükür anından bahsetmişim. Odamda, ışıklar sönük, elimde zikirmatikle tespih çekerek yürürken pencere önüne tünemiş kedime seslenmiş, dönüp bakınca da "benim seslenince bakan bi kedim var yav" diye bir farkındalık ve şükür anı yaşamışım. Bunu okuyunca daha çok -ve bilinçli- şükürler etmem gerektiğini düşündüm. Bilinçli derken "öz seçimimle" demek istiyorum. Yani illa iyi bir şey olduğunda şükretmek yetmez, hayatın iyi taraflarını görmek için özel çaba sarf edip şükür etmek için sebepler bulmalıyım diyorum.
Bunun için büyük çabalara da lüzum yok. Misal bugün eşim çalışmaya gitmedi, Pazar gününü evde bizimle geçirdi. Normalde her gün ve uzun saatler çalışır, o nedenle bence şükre layık bir gün oldu bu. Geçen gün çocukluk arkadaşlarımdan biriyle karşılaştım bir okumada. Uzun uzun sohbet ettik. Gördüm ki, eskiden benim de olduğu gibi, çalışmasının karşılığını doğru düzgün alamadığı, sıkıntılı bir işi var. Son derece mutsuz ama maalesef kalmaya mecbur. Onu dinleyince gerçekten halime şükrettim ve yukarıda bahsi geçen iş-kolik kocamın evde geçirdiği zamanın azlığı konusunda şikayetlerimi azaltmaya karar verdim. Sonuçta adamcağız bizim için çalışıyor o kadar. Bu da ikinci ve büyük bir şükür sebebi örneği olsun. Rabbim güzel arkadaşıma da yardım etsin, feraha ulaştırsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder